Μπαμπά μου ξέρω…

Με αφορμή το τραγούδι του Stavento….

Μπαμπά μου ξέρω οτι άλλα ονειρευόσουν για μένα
κι αλλού η ζωή μου κύλησε, μα έμεινα σε σένα
Σε σένα πάντα η καρδιά και η θύμιση γυρίζει
και θα θελα περήφανος να είσαι όπου σ’αγγίζει

Να ξέρεις πάντα προσπαθώ
Τα λόγια σου θυμάμαι
ούτε στιγμή δε σταματώ
αυτή που θέλεις να μαι

Τα λάθη μου, οι πόνοι μου, όλες μου οι κινήσεις
Όλες οι επιθυμίες μου κι όλες οι αναμνήσεις
Δύναμη για να προχωρώ, κουράγιο για να αντέχω
Και μια καλύτερη ζωή, να ζω και να την έχω

Να μην την ονειρεύομαι
Να τηνε ζώ στο τώρα
Πια να μην την καθυστερώ
Να μη χαρίζω δώρα

Θέλω να μου χαμογελάς
Να χαίρεσαι για μένα
Να καμαρώνεις, να γελάς
Γιατι είμαι σαν και σένα!

Τίποτα δε με σταματά
Τίποτα δε φοβάμαι
Αντέχω και χαμογελώ
Και ευτυχισμένη θα μαι.

Και κάθε μέρα που περνά
Νέα αρχή ορίζω
Να φτάσω όπου λαχταρώ
Τον ουρανό ν’αγγίζω!

Φιλιά του πουθενα

Photo by Mohit Suthar on Pexels.com

Φιλιά από το πουθενά…

Φιλιά που έρχονται και φεύγουν

Ξαφνικά, απρόσμενα και μα συνάμα υπέροχα και τόσο γλυκά.

Έρχονται σε νέες αγκαλιές που όμως μοιάζουν τόσο οικίες.

Μοιάζουν σαν να ήταν εκεί πάντα κι εσύ κουμπώνεις αμέσως μέσα τους.

Ίσως είναι αυτή η «χημεία» που λέμε που μας συμβαίνει με κάποιους ανθρώπους μόνο.

Κάτι να σαν επιλέγουν τα δικά σου οργανικά στοιχεία τα οργανικά στοιχεία του άλλου και να χτυπάνε καμπανάκια φτιάχνοντας ξεχωριστές χημικές ενώσεις για χρήση μόνο από δυο συγκεκριμένα άτομα. Που δεν ταιριάζουν με κανέναν άλλο, σαν ιδιαίτερο χημικό αποτύπωμα. Σαν να έχεις το δικό σου τραγούδι αλλά μεταφρασμένο σε χημικά στοιχεία 😊 .

Ακούγεται αστείο άλλα θα ήταν πολύ όμορφο όταν συναντώνται δυο άνθρωποι με τέτοια χημεία ανάμεσά τους να μπορούσε να δημιουργείται αυτόματα ένα μικρό νέο στοιχείο που να έχει όνομα ταυτόσημο με τη σχέση αυτή. Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό που να αναγνωρίζουν μόνο οι δύο εμπλεκόμενοι και να είναι δικό τους. Κάπως έτσι γίνεται ήδη ίσως, σε ένα αόρατο επίπεδο φυσικά…

Αυτά τα φιλιά όμως κάποιες φορές, όπως ήρθαν ξαφνικά έτσι χάνονται… πάνε τα φιλιά…πάνε τα χάδια…

Μπαίνουν στη μέση εγωισμοί, παρεξηγήσεις, παράλογες σκέψεις, ανώριμες συμπεριφορές και όλα γίνονται καπνός.

Πολλές φορές χωρίς εξήγηση, χωρίς μια λέξη…

Ακούγεται αστείο, κι όμως συμβαίνει.

Είναι τα φιλιά από το πουθενά, που γυρίζουν πίσω σε αυτό.

Σαν να μην υπήρξαν ποτέ….

γαληνη & σιωπη

Photo by Simon Migaj on Pexels.com

Στη γαλήνη της σιωπής μου στέκομαι
Στέκομαι και κοιτώ
Κοιτώ τ ’άστρα να φωλιάζουν σ ’άλλες λέξεις
Σ ’ανείπωτα γιατί, σ ’απέραντα διότι.

Μοιράζω τη σιγαλιά σε σταγόνες
Να κυλίσουν μια μια μες το χρόνο
Κι εγώ να κοιτάζω, να τρέμω, να στέκομαι

Ανοίγω τις στιγμές μια μια στη ζωή μου
Σαν ξύλινα φυλλαράκια κουκουναριού
Που ένα ένα ξεδιπλώνουν την ύπαρξή τους
Κάποια κρύβουν θησαυρούς και άλλα είναι αδειανά.

Γαλήνη και σιωπή ξανά και πάλι και πολύ
Ότι κι αν δώσεις σε έναν κόσμο με ήχους, ζητάει
Ζητάει κι άλλο και πάντα
Κι αν του χαρίσεις μόνο χρώματα και σιωπή
Σε κοιτά παράξενα, σαν να είσαι ταξιδιώτης μακρινός

Ένας τροχός με ήχους, που πλησιάζουν ή ξεμακραίνουν
Η ζωή μου όλη
Άλλοτε τρομάζω κι άλλοτε χαίρομαι και χαμογελώ
Παίρνω κι εγώ μέρος στη συμφωνία ή μένω άφωνη
Για στιγμές μακριές, ψάχνοντας άλλους σκοπούς

Τι χρώμα να έχουν οι νότες άραγε;
Πως να ζωγραφίσει κανείς τη μουσική;
Οι παύσεις θα ναι στο λευκό και η δύναμη κόκκινη
Θα φωνάζει στη σειρά της

Και η αγκαλιά; Τι χρώμα να φοράει
Και σε ποιον ήχο ίσως να ταιριάζει;
Μια μελωδία, χίλια χρώματα και ένα φιλί χίλιες στιγμές

Κρατώ στα μάτια μου ένα αστέρι γι’ απόψε
Μέχρι το ξημέρωμα για συντροφιά
Όμορφη νύχτα….

12.01.07

Έχουν ανοίξει οι ουρανοί καρδιά μου…

Έχουν ανοίξει οι ουρανοί καρδιά μου και φεύγει πολύς κόσμος προς τα πάνω…

Νέες διαδρομές και ταξίδια για πολλές ψυχές αυτό τον καιρό…

Νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες, όλοι μας χαιρετούν….θέλει πολλές ψυχές κοντά του ο θεός και τους διαλέγει έναν έναν….

Δεν μας ρωτάει όμως… δεν μας σκέφτεται εμάς….είμαστε έτοιμοι να τους χάσουμε από κοντά μας; Είμαστε έτοιμοι να τους αποχαιρετίσουμε; …γιατί τόση βιασύνη; Τι έρχεται παρακάτω; Γιατί πρέπει όλοι αυτοί να φύγουν τώρα;

Ο καθένας μας αναρωτιέται τι συμβαίνει, δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, δεν καταλαβαίνουμε…μα πώς να καταλάβουμε; Πώς να χωρέσει ο νους τόσους αποχαιρετισμούς μαζεμένους….πώς να χωρέσει η καρδιά τόσους αποχωρισμούς;

Μόνη παρηγοριά ότι κάποια μέρα θα βρεθούμε πάλι όλοι μαζί…μόνη σκέψη ότι εκεί ψηλά κοντά του τα πράγματα είναι καλύτερα, γαλήνια, όμορφα, ήρεμα…

Μικρό το μυαλό μας για να χωρέσει όλα αυτά…μικρή η ύπαρξή μας για να κατανοήσει, μικροί εμείς μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν….

Κράτα ψυχή μου, βάστα καρδιά μου….αύριο δεν θα είσαι πια ποτέ ίδια…όλα αλλάζουν…όλα ….. και μαζί κι εμείς….

Σκέψη νερό

η ροή της σκέψης που απλώνεται παντού

Η ροή της σκέψης μου κυλάει σαν νερό, που διοχετεύεται σε κανάλια αριστερά και δεξιά, προσπαθώντας όλα τα ποτίσματα να φτάσει.

Κι εγώ σκορπίζομαι παντού, ίδια μ’όλα αυτά τα μόρια νερού, να τρέχω να ξεδιψάσω όλα όσα αγγίζω.

Και μέσα σ’αυτά, ψάχνω την κινητήριο δύναμη που με ωθεί και με σπρώχνει όλο και πιο μακριά, όλο και πιο πέρα…

Βλέπω άραγε από πού περνώ; Βλέπω τι αγγίζω; Ή είναι τόση η βιασύνη που μένουν όλα ανείπωτα και χωρίς μια ματιά…

Πως σταματάς; Που ξεκουράζεσαι και πόσο ξαποσταίνεις;

Θέλω να φτάσω σε μια λιμνούλα, που η γαλήνη της να με αγκαλιάσει και να με κρατήσει εκεί, στο φως, στον ήλιο, στη ζεστασιά…για λίγο, για τόσο…

Κι ας είναι μετά από λίγο να γίνω πάλι ατμός, να σκαρφαλώσω στα σύννεφα και να δακρύσω μαζί με τις σταγόνες της βροχής, για να γυρίσω πίσω στο ατέρμονο ταξίδι μου, αν το ταξίδι αυτό είναι στ’αλήθεια ο προορισμός μου…

Υπομονή ή επιμονή….

Προσπαθώ ν’αναγνωρίσω αν υπομένω ή επιμένω.

Σ’αυτή τη ζωή οι δύο αυτές έννοιες συγχέονται συχνά στο μυαλό μου, το οποίο εδώ που τα λέμε πελαγοδρομεί σε μόνιμη βάση το τελευταίο διάστημα.

Τι στο καλό?

Αν υπομένω, σημαίνει ότι αυτόματα βάζω τον εαυτό μου στη θέση του θύματος και που παθητικά δέχεται ότι συμβαίνει και δεν αντιδρά.

Αν επιμένω, τότε σημαίνει ότι δεν είμαι έτοιμη ακόμα να εγκαταλείψω, να αλλάξω, να αφήσω, να προχωρήσω ή να δεχτώ ότι έχασα. Μπορεί από την άλλη να σημαίνει και ότι νιώθω ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και επιμένω μέχρις εσχάτων γι’αυτό…πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος για την διαδρομή που έχω επιλέξει και επιμένω μέχρι να τον ανακαλύψω…

Πόση περισυλλογή χρειάζεται, πόσος χρόνος και ποια εσωτερική διεργασία θα μου δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση;

Είναι που φοβάμαι μην κάνω λάθος; Λες και δεν έχω κάνει ένα σωρό μέχρι στιγμής στη ζωή μου! Κι όμως είμαι ακόμα εδώ και προχωρώ. Άρα μήπως να κόψω τις αμφιβολίες;  Τι καλά που θα ήταν να είναι τα συναισθήματα σαν την μαγειρική για παράδειγμα. Που να ξέρεις ποια είναι η δοσολογία και πως θα είναι το αποτέλεσμα, όταν ακολουθείς την συνταγή. Άσε που θα υπήρχαν και συνταγές, μια μορφή μπούσουλα βρε παιδί μου…

Πάλι το καίω…η κοντά είμαι τουλάχιστον.

Υπομονή ή επιμονή λοιπόν;

Τι από τα δύο, ή και τα δύο;

Που να’σαι..

Που να’σαι απόψε που σ’αναζητώ

Απόψε που δεν ξέρω που με πάει αυτή η νύχτα

Κλείνω τα μάτια μου να σ’ονειρευτώ

Σκιές περνούν από μπροστά μου μα καμία δεν στέκεται

Ψάχνω να ξεχωρίσω, να δω αυτή που λάμπει πιο πολύ από τις άλλες

Κι όμως δεν τα καταφέρνω

Πέρασες, νόμισα πως είδα ένα χαμόγελο

Αλλά γελάστηκα

Σφίγγω το μαξιλάρι και αγγίζω την αύρα της νύχτας

Σαν απαλό χάδι νιώθω το αεράκι στο μάγουλό μου

Γυρνώ, θέλω να μπω σ’άλλο όνειρο

Σ’αυτό που θα υπάρχεις

Σ’αυτό που θα’σαι πλάι μου και θα χαμογελάς

Ένα χαμόγελο μες το γαλήνιο ύπνο σου

Αυτό που θα χαράζεται στα μάτια μου μαζί με την αυγή

Χαμογέλα μου καρδιά μου

Σ’ακούω…

Το ταξίδι της αυγής…

Κάθε αυγή που ξημερώνει, ένα ακόμα ταξίδι ξεκινά

Ετοιμάζω το καλό μου χαμόγελο, βάζω τα καλά μου και πάω

Ουρανό και ήλιο χαιρετώ και προσεύχομαι

Πάμε και πάλι…μια νέα αρχή, μια νέα μέρα, μια νέα πνοή!

Ένα καινούργιο καλοκαίρι

Ένα καινούργιο καλοκαίρι ήρθε πάλι, κι εγώ έχω αφήσει αυτή τη γωνιά μήνες τώρα χωρίς κάτι καινούργιο.

Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γράψω, κι άλλες πάλι κάτι με σταμάταγε. Σαν να μην ήμουν έτοιμη, σαν να’πρεπε ν’αφήσω το χρόνο να κυλήσει λίγο. Ο χρόνος κυλάει, κι εγώ ακόμα εδώ να θέλω να γράψω, να θέλω να μιλήσω, να θέλω να μοιραστώ.

Να καλοσορίσω το καλοκαίρι, στη ζωή μας, στην καρδιά μας, στα όνειρά μας.

Αυτό το φεγγάρι του Ιουλίου που έλαμπε χθες και φώτιζε μέχρι τα πέρατα της γης.

Πόσοι άνθρωποι κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι…πόσοι άνθρωποι κοιτάμε παντού εκτός από το φεγγάρι…Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να ξεχνά, και τότε σηκώνω ψηλά το κεφάλι και ψάχνω το φεγγάρι. Κι όταν το βλέπω χαμογελώ…ξέρει εκεινο, ξέρω κι εγώ..

 Να δείτε πολλά φεγγάρια αυτό το καλοκαίρι…..είναι όλα μαγικά και υπέροχα!

Ψάχνω την ψυχή μου…

Ψάχνω την ψυχή μου

μάτια μου γλυκά

Αυτην που άφησα στην αγκαλιά σου ένα βράδυ και που ποτέ δεν πήρα πίσω

Ψάχνω την ψυχή μου

σε θάλασσες και κύμματα, σε μέρη μακρινά

Ψάχνω τη ζωή μου

και τη ζητώ ξανα

Σε μια νύχτα που φεύγει ζητάω απ’τ’ονειρο να μείνει…να μείνει για πάντα…

Σε μια ζωή που κυλάει, σ’αναζητώ…